2214 • 1346    BIJ HET STERRENRIF

De situatie tussen de sterren van de Melkweg is in september van het jaar 1331 Nieuwe Galactische Tijd buitengewoon gespannen. Terwijl hyperstormen de interstellaire ruimtevaart tot een uiterst riskante zaak maken, spitst de politieke situatie zich toe.

Het Kristalimperium van de Arkoniden en de Liga van Vrije Terranen staan zwaar bewapend tegenover elkaar. Opnieuw dreigt er een interstellaire oorlog. Op dat moment verdwijnt Perry Rhodan samen met Atlan, de eeuwenoude Arkonide, in de geheimzinnige sterrenoceaan van Jamondi. Sindsdien worden de beide mannen vermist.

Op de Aarde en de andere bewoonde planeten van de Melkweg slaat ondertussen de verandering van de zogenaamde hyper- impedantie toe: apparatuur, die op basis van vijfdimensionale energie functioneert, valt volledig uit. Er dreigt een complete chaos. In deze donkere tijd zetten de Terranen echter door en bezint men zich op de sterkte kanten van een eensgezind volk. Alleen de vlucht naar de sterren, tot voor kort een simpele zaak, wordt een moeizame aangelegenheid. Dat merken de bemanningsleden van de RICHARD BURTON tijdens hun tocht bij het sterrenrif ...

Oorspronkelijke titel: Am Sternenriff

Auteur: Hubert Haensel

Omslag: © Ralph Voltz

Illustratie intern (Duits exclusief): © Michael Wittmann

Nederlandse vertaling: Kees van Toorn

Samenvatting: de vlucht van de RICHARD BURTON – een ontdekker in de hyperstorm.

Locatie en tijdsruimte: Sterrenrif – september 1331 NGT (4918 na Chr.)

Hoofdpersonen: Julian Tifflor - De Residentie-Minister vertrekt met de RICHARD BURTON naar de Pijpnevel. Lester Truyen - De technicus heeft eigenlijk wel wat beters te doen dan naar de sterren te reizen. Ranjif Pragesh - De commandant van de RICHARD BURTON stuurt zijn schip in een hyperstorm.

Op Terra komt de verminkte noodoproep aan van een ontdekkingskorvet die in de Pijpnevel opereert. De korvet meldt een sprongsgewijze stijging van aantal en heftigheid van de bevingen in sector Hayok, daarna breekt het contact uiteindelijk af. Julian Tifflor wil naar de oorzaak gaan zoeken en gaat op weg met de RICHARD BURTON voor de circa 500 lichtjaren lange reis. Van de partij is ook het zusterschip de GEORGE EVEREST. Beide schepen zijn, zoals alle eenheden van de SATURN-klasse, naar oude techniek omgebouwd en bij de aanstaande vlucht zullen de nieuwe Hawk-compensatieconvertors worden getest . Een andere nieuwe ontwikkeling is een meetinstrument dat het ultrasone frequentiebereik van het hyperenergetische spectrum bestrijkt. Vanwege zijn vorm wordt het als ultra-giraf aangeduid. Ter compensatie van de door positrons vervangen syntrons zijn alle SATURN-schepen met SERT-besturing uitgerust.

Ondanks alle vervangingen verloopt de eigenlijk relatief korte vlucht catastrofaal. Het energieverbruik stijgt met geleidelijk afnemende aandrijvingsprestaties bij een continue sneller dan licht vlucht. De schepen duwen een soort boeggolf voor zich uit waardoor ze steeds verder worden afgeremd tot ze uiteindelijk in de normaalruimte worden teruggeworpen. De maximale afstand voor een sneller dan licht etappe is tot een afstand van 50 lichtjaar begrenst, daarna volgt in elk geval de gedwongen terugval waarbij het aan boord deels tot aanzienlijke schade komt. De noodzakelijke reparaties vertragen de vlucht eveneens. Een andere bedenkelijke bijwerking is het snelle verval van alle hyperkristallen. Het howalgonium vervalt tot stof bij gebruik van de aggregaten waar het is ingebouwd. Enkele kristallen voeren zelfs spontane transities uit en duiken ergens buiten het aggregaat weer op. Verwacht wordt dat de behoefte aan hyperkristallen, vanwege deze extreem snelle slijting, binnenkort schrikbarend snel zal toenemen.

Onderweg treft de RICHARD BURTON een hulpeloos in de ruimte drijvend ruimtejacht aan. Aan boord zijn enige Arkoniden die als spionnen gevangen worden genomen. Men komt nog net op tijd in de buurt van de Pijpennevel aan om de aankomst van een andere sterrenoceaan mee te beleven. Een sterrenhoop van 65 lichtjaar doorsnede en circa 120.000 sterrenmassa's verschijnt, hij hangt echter nog tussen hyperruimte en Einsteinuniversum in. Daar men vooralsnog verder niets kan ondernemen, keert men naar Terra terug. Op de terugweg raken de schepen opnieuw in allerhoogste nood omdat er in het op hun vlucht liggende Antares-gebied een hyperstormzone is ontstaan  waarin manoeuvreren onmogelijk is. Het is een soort sterrenrif – en zoals het er nu naar uitziet  zal het permanent zijn. De ONTDEKKERS ontkomen daar nog maar net aan de vernietiging en keren weer behouden terug op Terra. Daar wacht een volgende verrassing: Sol schijnt zich in een kosmisch lichtbaken veranderd te hebben want de door haar uitgestoten straling bezit een zesdimensionale component. Daarmee hebben de Terranen niet alleen met het sterrenrif een gevaarlijke zone in de onmiddellijke nabijheid, maar ook nog een tot verhoogde activiteit opgezweepte zon praktisch direct bij hun voordeur.

De eerste 'grote' vlucht over een afstand van vijfhonderd lichtjaar wordt een gebeurtenis, en moeizaam krabbelt de Terraanse wetenschap weer overeind - de veranderde hyperimpedantie is voor veel mensen een reden om nieuwe initiatieven te ontwikkelen. Dat is ook het thema van de volgende aflevering van de Perry Rhodan reeks.

Nederlandse vertaling hoofdpersonen en samenvatting:

© Cornelis van den Ende