2207 • 1339    HET LAATSTE GEZANG

In de Melkweg ontwikkelt zich in september 1331 Nieuwe Galactische Tijdrekening een kritieke situatie: hyperstormen maken de interstellaire ruimtevaart tot een hoogst riskante aangelegenheid, en in verschillende sectoren van de galaxie doen zich verschrikkelijke sterrenbevingen voor.

Als in de directe omgeving van de Hayok-sterrenarchipel een complete bolsterrenhoop letterlijk uit het niets opduikt, vermoeden Perry Rhodan en zijn vrienden in de Liga van Vrije Terranen, dat dit alles nog maar het begin is van een groter gebeuren. Samen met Lotho Keraete, de bode van de superintelligentie HET, gaan Perry Rhodan en Atlan op weg naar de sterrenoceaan van Jamondi.

Maar hun vlucht mislukt en de drie mannen landen op Baikhal Cain. Het lukt niet om de 'stalen' Keraete te redden. Rhodan en Atlan moeten zich er alleen doorheen slaan: door de ijswoestenij van het Noorden en via de oceaan.

Na hun vlucht uit de mijnen van de Heilige Berg vinden ze bij de mensachtige Motana een nieuw thuis. Maar daar wacht hun het laatste gezang ...

Oorspronkelijke titel: Der letzte Gesang

Auteur: Frank Borsch

Omslag: © Alfred L. Kelsner

Illustratie intern (Duits exclusief): © Swen Papenbrock

Plantekening (Duits exclusief): space-jet Corbin klasse S.N.C. 1-1912-86 door Gregor Paulmann

Nederlandse vertaling: Scriptura/S. J. Sinnema

Samenvatting: in de residentie van Pardahn – de vrijheid van de Motana is bedrieglijk.

Locatie en tijdsruimte: Sterrenoceaan van Jamondi, Baikhal Cain – september 1331 NGT (4918 na Chr.)

Hoofdpersonen: Perry Rhodan - De Terraan wordt in de residentie van Pardahn op de proef gesteld. Atlan - De Arkonide vecht voor de Motana. Zephyda - De spoorzoekster gaat een tedere band aan. Lesyde - De jonge Motana geldt als een 'schorre kikker'. Raphid-Kybb-Karter - De nieuwe gouverneur van Baikhal Cain krijgt speciale volmachten.

Wanneer Perry Rhodan en Atlan een mooie tijd in de residentie van Pardahn doorbrengen en de cultuur van de Motana steeds beter begrijpen, bereidt zich elders onheil aan. Raphid-Kybb-Karter heeft namelijk als nieuwe gouverneur van Baikhal Cain met precies dezelfde problemen te maken als zijn voorganger. Het Cybernetische Commando verlangt steeds grotere hoeveelheden schuimopaal; het nieuwe quotum kan Raphid alleen vervullen indien hij  ongewone maatregelen neemt: hij verbeterd de levens- en arbeidsomstandigheden van de Motana in de mijn en verhoogt zo hun productiviteit. Dan ontvangt hij echter een nieuwe order: hij moet binnen enkele dagen 25.000 nieuwe, krachtige Motana bij de ruimteschepen van de vloot afleveren die om de planeet cirkelen. Dat zou ongeveer een tiende van de totale bevolking zijn – een nauwelijks uit te voeren opdracht omdat de meeste Motana zich diep in het woud verbergen en daar niet makkelijk opgespoord en gepakt kunnen worden. Dan krijgt Raphid een geniaal idee: hij laat enige mijnslaven vrij en voorziet hen ongemerkt van intelligente nano-machines die zich in hun bloed samenvoegen tot een peilzender. Hij hoeft nu alleen nog maar te wachten tot de vrijgelaten slaven naar hun woudsoortgenoten terugkeren en daarmee onbewust de Kybb-Cranar er naar toe leiden.

In de woudresidentie vermoed men van dit alles nog niets. Rhodan laat zich door Lesyde, Zephyda's kleine zusje, rondleiden en komt op deze manier dingen te weten over de levenswijze van de Motana. Als tegendienst moet hij de kleine een paar avontuurlijke verhalen vertellen – het meisje is zoals alle Motana nogal verslaaft aan goede verhalen. In de nederzetting wordt alles voorbereid voor een groot feest waarmee een bijzonder succesvolle jachtpartij zal worden gevierd. Bij zo'n feest hoort het dat iedere Motana een lied voordraagt en Rhodan en Atlan kunnen  daar niet onderuit komen. Atlan heeft aan Zephyda een goede zanglerares en draagt met enig succes een oude Arkonidische melodie voor. Rhodan daarentegen moet improviseren omdat de kleine Lesyde, die hij om hulp had gevraagd, zelf niet goed kan zingen. Rhodan's idee, om een lied op een zelf gefabriceerde fluit te spelen en Lesyde daarbij te laten dansen, slaat in als een bom, want hoe graag en vaak de Motana ook mogen zingen – het samenspel van muziek en beweging was hun voorheen volledig onbekend. In hun betovering zingen de Motana een bijzondere melodie die plotseling een paranormale intensiteit bereikt, maar dan eindigt het feest abrupt wanneer de slavenjagers de residentie hebben bereikt en genadeloos toeslaan: wie niet de juiste leeftijd heeft, wordt afgemaakt en wie als slaaf in aanmerking komt, wordt geparalyseerd. De gehele nederzetting, alle oude bomen en de nesten waarin de Motana leven, wordt vernietigd. De Planetaire Majesteit komt daarbij om het leven.

Rhodan, Atlan en Zephyda vluchten, maar Lesyde blijft achter en wordt door een omvallende boom gedood. Even ziet het er naar uit dat de Motana zich door een van hun bijzondere melodieën kunnen verweren omdat de paranormale invloed hiervan de energiewapens en afweerschermen van de Kybb-Cranar blokkeert. Maar dan grijpen de ruimteschepen in die boven de nederzetting zweven; zij slaan elke tegenstaand bruut neer. Rhodan, Atlan en de zwaar gewonde Zephyda worden door Rorkhete gered, die de drie met zijn 'hover-trike' in veiligheid brengt. Hij voert ze naar een open plek waar ze door het Oceanische Orakel worden opgewacht. Deze wezens, die aan een aardse zeekoe doen denken, zijn Rhodan en Atlan al op hun tocht over de zee tegen gekomen. Deze waterwezens beschikken over psi-vaardigheden want ze zweven boven de grond en verplaatsen het trio door een soort teleportatie naar een onbekende plek.

Nogmaals lukte het Perry Rhodan en Atlan te vluchten, zij het, dat de Motana's een onzeker lot te wachten staat. De mysterieuze Rorkhete greep op het laatste moment in, waarbij de twee mensen nog niet eens weten, om welke redenen de nomade hen eigenlijk heeft gered.

Met de volgende PERRY RHODAN-aflevering verplaatst de handeling zich weer een keer. Vanuit de sterrenoceaan van Jamondi gaat het naar de Melkweg, waar grote beslissingen genomen gaan worden.

Nederlandse vertaling hoofdpersonen en samenvatting:

© Cornelis van den Ende