< vorige | volgende > | INDEX | 🔍
1559 • 0117 ATLAN EN DE LINGUIDE
De tijd ontglipt de vroegere dragers van een cellenactiveerder. Midden 1171 NGT konden ze ervan uitgaan dat ze vanwege de celdouche nog ongeveer 60 jaar hadden te leven, maar na hun laatste bezoek aan de planeet Zwerver weten ze dat de klok van HET anders loopt. De superintelligentie heeft ze te verstaan gegeven dat de hun toegestane tijd korter is.
Zouden alle moeizame pogingen om Zwerver en HET te v.inden dan voor niets zijn geweest? De vroegere onsterfelijken en hun vrienden kunnen het niet geloven. Ze gaan door met het zoeken naar een manier om de blijkbaar gestoorde superintelligentie te helpen, iets dat ook en vooral in hun eigen belang is.
Maar HET heeft de Linguiden de laatste tijd een bevoorrechte positie gegeven. Blijkbaar moeten zij de functie van ordedienst in de Melkweg overnemen van de Terranen.
De Linguiden proberen te voldoen aan de verwachtingen die HET van hen heeft. Dat blijkt duidelijk op de biontenplaneet Drumbar die door de Monkins wordt overvallen. De zaak loopt zo hoog op dat het komt tot een militaire krachtmeting en een confrontatie: Atlan en de Linguide ...
Op Drumbar lijkt de rust teruggekeerd te zijn en vanaf deze planeet vliegt Perry Rhodan met de BASIS na een korte tussenstop verder naar Truillau. Perry Rhodan gaat daar persoonlijk op zoek naar zijn vrouw en dochter ...
Oorspronkelijke titel: Atlan und der Linguide
Auteur: Marianne Sydow
Omslag: © Johnny Bruck
Illustratie intern: © Johnny Bruck
Plantekening (Duits exclusief): AFVALVERWERKER-1 door Heinz Haßfeld
Nederlandse vertaling: H. Brown
Ondertitel: hulp voor de bionten van Drumbar – de Monkins vallen aan..
Locatie en tijdsruimte: Drie zonnen-stelsel – juli 1172 NGT (4759 na Chr.)
Hoofdpersonen: Atlan – Hij beslist een duel met een vredestichter. Aramus Shaenor – Hij werkt de Nakken op hun gemoed. Liici-Pjee-Nyr – Generaal van de Monkins. Faragit – Leider van Ybor. Nikki Frickel – De Terraanse wordt vrijgelaten.
Nederlandse vertaling ondertitel en hoofdpersonen:
© Cornelis van den Ende